Bardzo efektownie wyjątkowo nieefektywnie

Nie wiem co kierowało TVN-em, że wyemitował w sobotę pierwszą Carrie z 1976 roku. Wiem za to, co powodowało mną, że po raz kolejny ją obejrzałem. Udało mi się zdobyć wejściówkę, dzięki stronie Lubimy Czytać, na poniedziałkowy pokaz remaku, którego premiera była w miniony piątek. Na świeżo mam więc w głowie oba obrazy i mogę je porównać.

Pierwszym co rzuca się w oczy, jest mocno odmłodzona rola tytułowa. Chloe Grace Moretz jest nastolatką i to niestety widać. Nie podołała roli zahukanej, niepewnej siebie, wyobcowanej ze środowiska młodej dziewczyny. Wyszło jej coś na kształt przerażonej, niezbyt rozgarniętej małpiatki, która ma poważny problem z sierścią.  Kolejną zmianą jest "unowocześnienie" świata. Mamy więc smartfony, laptopy i naszą klasę. I oczywiście masę efektów specjalnych.


Coraz trudniej jest przestraszyć widza, nawet w ciemnym kinie. Co gorsze reżyserzy albo zapomnieli jak się tworzy klimat, albo ten sterylny obraz wysokiej rozdzielczości na to nie pozwala, a może to wina możliwości jakie dają komputery. Specjaliści od efektów uparli się bowiem, że pokarzą z detalami, co się komu przypaliło w pożarze, co odpadło albo się urwało podczas zabakry (takie połączenie zabawy i masakry, ku uciesze widzów) i ile kawałków bezpiecznego szkła wbija się, jeśli wybija się przednią szybę samochodu własną twarzą. Szczerze powiedziawszy, zamiast przerażać, te "okropności" u części widzów wywoływały salwy śmiechu, mnie lekko zniesmaczyły. A wystarczyło tak jak w pierwowzorze pokazać, co panika oraz niemożność ucieczki, robi z ludzi i nie trzeba by było głównej bohaterki przerabiać na parapsychologiczną maszynę bojową. Co powoduje kolejną niekonsekwencję, Sissy od początku do końca jest dziwną nastolatką, przerażoną tym co w amoku zrobiła na studniówce, uciekającą do domu, broniącą się i szukającą azylu. Maszyna bojowa Moretz, co to przed chwilą jeszcze rzucała ludźmi i samochodami, paląc i mordując jak leci, nagle znów staje się przestraszonym kurczaczkiem nie mającym siły obronić się przed mamusią, którą parę godzin wcześniej ciskała po mieszkaniu jak szmacianą lalką. Ta niekonsekwencja też niestety negatywnie odbija się na odbiorze tego obrazu.

Niezbyt trafny dobór aktorów, jak dla mnie tylko Moore znakomicie wcieliła się w rolę nawiedzonej mamusi, i moim zdaniem była w tym lepsza od pierwowzoru. Reszta, o ile jeszcze grali siebie czyli niezbyt rozgarniętą młodzież, dla której wszystko jest zabawą, było to do przyjęcia i nawet wiarygodne. To w scenie paniki, gdzie biegali jak stado odgłowionych owiec po całej sali (aby wystawić się, będącej w morderczym szale Carrie, na celownik) zamiast do najbliższego wyjścia, polegli po całości (nie tylko dosłownie), ale to raczej wina reżysera. Latająca po sali i mająca pierwszy atak artretyzmu supercarrie Moretz, na tle zesztywniałej z obrzydzenia i sromoty Spacek, która tylko objęła szerszym spojrzeniem otaczającą ją nierzeczywistość, wypada żałośnie słabo i nieprzekonująco. Co w połączeniu z nieumiejętnością wczucia się w rolę odstającej od reszty nastolatki, wystawia bardzo niską notę Chloe. 

Jeszcze o scenie finałowej, w pierwowzorze mieliśmy typowego screamera z tą wyskakującą rączką, w remaku jest to pękająca stela. Ciekawi mnie jakie wrażenie zrobiłaby ta scena, gdyby zamiast pokazywania tego pękania, kamera zjechała w dół i okazałoby się, że pomiędzy stelą a ziemią jest parę centymetrów przerwy. 

Tak to jest jak się chce polepszyć coś całkiem dobrego. Trzeba być znacznie lepszym, inaczej zostaje się tylko zbłaźnić, co niestety przydarzyło się obsadzie tego filmu, a co potwierdziły śmiechy na sali kinowej. Ja daję 5/10 można obejrzeć jako przestrogę, jak można sobie zrobić krzywdę.

"Carrie" scen. Roberto Aguirre-Sacasa, Lawrence D. Cohen reż. Kimberly Peirce w roli głównej Chloe Grace Moretz